Zit je nog goed, kapitein?
En daar zit je dan.
Roeispaan in de hand, blik op die horizon. Het zweet op je rug. Wat ben je hard aan het werk en wat ben je overtuigd van de juiste koers. En maar peddelen. Mens, wat heb jij een spierballen, een uithoudingsvermogen, een kracht, een passie. Zelfs tegen de stroming in, is jouw inspanning hartverwarmend. Je arbeidsethos lovenswaardig.
En soms kom je er achter dat het schip dat je voor jezelf hebt opgetuigd, de Titanic blijkt...in de plaatselijke sloot... Verzuipen zul je niet direct, maar ergens heengaan – laat staan aankomen – ook niet.
Spring je van boord als je afstevent op jouw interne ijsberg? Blijf je enkel dromen? Ga je nog harder peddelen, tegenhangen in de bochten? Water bijvullen als je vast lijkt te gaan lopen? Bidden om een zeemeermin die je komt redden? Of desnoods om een violenorkest om je bij te staan? Houd je het ook nog vol met evenveel kracht als de juiste koers niet jouw koers is? Hoe lang blijf je peddelen op die olietanker?
Soms levert kei en kei hard werken niet dat gewenste resultaat op als je gewoonweg op de verkeerde plek zit. Een passerende boot, de kering van het tij of een brute storm – code rood! code rood! – kan je dan doen beseffen dat je anders wenst. Dan mag je kiezen, Kapitein, dat mag gewoon! En af en toe kan een zeemeermin daar dan bij helpen...of een coach..dat kan ook.
